Η ζάλη και ο ίλιγγος όταν παρουσιάζεται θορυβεί αρκετά τον ασθενή, καθώς είναι ένα έντονο, βασανιστικό σύμπτωμα που έρχεται χωρίς προειδοποίηση και προκαλεί πανικό και αποδιοργάνωση.

Όταν πρόκειται για ένα κατεστραμμένο σύστημα ισορροπίας, υπάρχει ελάχιστη ή μηδαμινή πιθανότητα να επιδιορθωθεί στην εστία της βλάβης. Η ανάρρωση σε αυτές τις περιπτώσεις γίνεται με επαναρρύθμιση του τμήματος του εγκεφάλου που ελέγχει την ισορροπία ώστε να αντισταθμίσει τα άνισα σήματα που αποστέλλονται από το κατεστραμμένο και το υγιές αυτί.

Ζάλη- αιθουσαία αποκατάσταση.ent

Ζάλη- αιθουσαία αποκατάσταση

Αυτή η διαδικασία αντιρρόπισης εμφανίζεται φυσιολογικά στους περισσότερους ανθρώπους, αλλά ορισμένοι ασθενείς χρειάζονται θεραπεία αποκατάστασης του αιθουσαίου (Vertigo Rehabilitation Treatment-VRT). 

Επίμονα προβλήματα ισορροπίας μπορεί να βελτιωθούν με Αιθουσαία αποκατάσταση, που μπορεί να βελτιώσει την ανοχή στα συμπτώματα της ζάλης και έλλειψης ισορροπίας και να επιταχύνει την κεντρική αντιρρόπιση.

Η θεραπεία αιθουσαίας αποκατάστασης για την ζάλη και την αστάθεια:

Από τον ειδικό ΩΡΛ Νευροωτολόγο του ΕΥίασις είναι ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος για να μειωθεί σημαντικά η ζάλη και η αστάθεια από διαταραχές του αιθουσαίου συστήματος.

Όταν συμβαίνει οποιαδήποτε οξεία βλάβη σε μία πλευρά του συστήματος ισορροπίας, ο ασθενής μπορεί να αισθάνεται πολύ άρρωστος για ώρες έως μερικές ημέρες με ένα αίσθημα περιστροφής, αστάθειας, ζαλάδας, και συχνά εφίδρωση, ναυτία και έμετο. Αυτό συμβαίνει επειδή τα σήματα που αποστέλλονται από τις δύο πλευρές δεν είναι πλέον ίσα και αντίθετα, και ο εγκέφαλος ερμηνεύει τη διαφορά ως συνεχή κίνηση.

Ζάλη και Παρεγκεφαλίδα.ent

Ζάλη και Παρεγκεφαλίδα

Οι ερευνητές υποθέτουν ότι μετά από αυτή την αρχική περίοδο ο εγκέφαλος αναγνωρίζει ότι τα σήματα που λαμβάνονται από τα αυτιά είναι λανθασμένα, και τα τροποποιεί μέσα από μια διαδικασία που ονομάζεται ανασταλτική δράση της παρεγκεφαλίδας. 

Όταν λειτουργεί η αναστολή της παρεγκεφαλίδας, η περιστροφή και τα άλλα δυσάρεστα συμπτώματα παρουσιάζουν βελτίωση. Ο ασθενής αισθάνεται ασταθής, επειδή τα σήματα που χρησιμοποιούνται συνήθως για να διατηρήσει την ισορροπία έχουν απενεργοποιηθεί.

Ο ασθενής μπορεί, επίσης, να αναφέρει ζάλη ή θολή όραση με τις κινήσεις. Η όραση και η ιδιοδεκτικότητα χρησιμοποιούνται πλέον, για να διατηρήσει την ισορροπία, έτσι ώστε ο ασθενής μπορεί να περπατήσει, αλλά θα αισθάνεται ασταθής και μπορεί να πέσει στο σκοτάδι.

Για τους περισσότερους ασθενείς, οι κινήσεις που γίνονται κατά τις συνήθεις καθημερινές δραστηριότητες είναι αρκετές για την επίτευξη της μακροχρόνιας αντιρρόπισης, συνήθως σε δύο έως τέσσερις εβδομάδες μετά την βλάβη.

Μόλις η χρόνια διαδικασία αντιστάθμισης είναι πλήρης, ο ασθενής είναι ουσιαστικά χωρίς συμπτώματα, το πρόβλημα και η βλάβη όμως υπάρχει.

Αν επιμένουν αστάθεια ή / και ζάλη που προκαλείται με την απότομη ιδίως κίνηση, η αντιρρόπιση δεν είναι πλήρης και ο γιατρός θα συστήσει ένα πρόγραμμα αιθουσαίας αποκατάστασης.

Αιθουσαία Αποκατάσταση

Η αιθουσαία αποκατάσταση είναι πιο αποτελεσματική όταν γίνεται από έναν θεραπευτή ο οποίος έχει ειδική εκπαίδευση και ειδικεύεται σε αυτή την ασυνήθιστη μορφή της θεραπείας.

Στη συνέχεια τα συμπτώματα υποχωρούν γιατί ο εγκέφαλος έχει προσαρμοστεί στη βλάβη. Για πολλούς ασθενείς, η ζάλη θα επιστρέψει μήνες ή χρόνια μετά την αντιστάθμιση μετά έναν αποσυντονισμό στο σύστημα της ισορροπίας.

Γεγονότα που μπορεί να προκαλέσουν ρήξη της αντιρρόπησης περιλαμβάνουν, ένα άσχημο κρυολόγημα ή γρίπη, μικροεπεμβάσεις, πολυήμερες διακοπές, ή οτιδήποτε που να σταματά την κανονική καθημερινή δραστηριότητα για λίγες μέρες.

Η ανάκαμψη μετά τη ρήξη της αντιρρόπησης είναι ακριβώς όπως η ανάκαμψη που παρατηρείται κατά τη διάρκεια της φάσης της χρόνιας αντιρρόπησης. Κινήσεις και δραστηριότητες είναι τα ερεθίσματα που χρειάζεται ο εγκέφαλος για να τελειοποιήσει το σύστημα της ισορροπίας.

Στους περισσότερους ασθενείς προτείνονται φάρμακα για τη ζάλη, ωστόσο, μόλις περάσει η οξεία φάση, η αδράνεια και τα φάρμακα μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά την μακροπρόθεσμη διαδικασία της αντιρρόπησης.

Οποιοδήποτε φάρμακο που κάνει υπνηλία, συμπεριλαμβανομένων όλων για τη ζάλη, μπορεί να επιβραδύνει ή να σταματήσει τη διαδικασία της αντιρρόπησης.

Οι περισσότεροι ασθενείς που αποτυγχάνουν να αντισταθμίσουν είτε αποφεύγουν αυστηρά ορισμένες κινήσεις, είτε χρησιμοποιούν φάρμακα για τη ζάλη κάθε μέρα, ή και τα δύο.