Ζάλη και Αστάθεια

Η ζάλη και ο ίλιγγος όταν παρουσιάζεται θορυβεί αρκετά τον ασθενή, καθώς είναι ένα έντονο, βασανιστικό σύμπτωμα που έρχεται χωρίς προειδοποίηση και προκαλεί πανικό και αποδιοργάνωση.

Όταν πρόκειται για ένα κατεστραμμένο σύστημα ισορροπίας, υπάρχει ελάχιστη ή μηδαμινή πιθανότητα να επιδιορθωθεί στην εστία της βλάβης. Η ανάρρωση σε αυτές τις περιπτώσεις γίνεται με επαναρρύθμιση του τμήματος του εγκεφάλου που ελέγχει την ισορροπία ώστε να αντισταθμίσει τα άνισα σήματα που αποστέλλονται από το κατεστραμμένο και το υγιές αυτί.

Ζάλη- αιθουσαία αποκατάσταση

Αυτή η διαδικασία αντιρρόπισης εμφανίζεται φυσιολογικά στους περισσότερους ανθρώπους, αλλά ορισμένοι ασθενείς χρειάζονται θεραπεία αποκατάστασης του αιθουσαίου (Vertigo Rehabilitation Treatment-VRT). 

Επίμονα προβλήματα ισορροπίας μπορεί να βελτιωθούν με Αιθουσαία αποκατάσταση, που μπορεί να βελτιώσει την ανοχή στα συμπτώματα της ζάλης και έλλειψης ισορροπίας και να επιταχύνει την κεντρική αντιρρόπιση.

Η θεραπεία αιθουσαίας αποκατάστασης για την ζάλη και την αστάθεια:

Από τον ειδικό ΩΡΛ Νευροωτολόγο του ΕΥίασις είναι ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος για να μειωθεί σημαντικά η ζάλη και η αστάθεια από διαταραχές του αιθουσαίου συστήματος.

Όταν συμβαίνει οποιαδήποτε οξεία βλάβη σε μία πλευρά του συστήματος ισορροπίας, ο ασθενής μπορεί να αισθάνεται πολύ άρρωστος για ώρες έως μερικές ημέρες με ένα αίσθημα περιστροφής, αστάθειας, ζαλάδας, και συχνά εφίδρωση, ναυτία και έμετο. Αυτό συμβαίνει επειδή τα σήματα που αποστέλλονται από τις δύο πλευρές δεν είναι πλέον ίσα και αντίθετα, και ο εγκέφαλος ερμηνεύει τη διαφορά ως συνεχή κίνηση.

Ζάλη και Παρεγκεφαλίδα

Οι ερευνητές υποθέτουν ότι μετά από αυτή την αρχική περίοδο ο εγκέφαλος αναγνωρίζει ότι τα σήματα που λαμβάνονται από τα αυτιά είναι λανθασμένα, και τα τροποποιεί μέσα από μια διαδικασία που ονομάζεται ανασταλτική δράση της παρεγκεφαλίδας. 

Όταν λειτουργεί η αναστολή της παρεγκεφαλίδας, η περιστροφή και τα άλλα δυσάρεστα συμπτώματα παρουσιάζουν βελτίωση. Ο ασθενής αισθάνεται ασταθής, επειδή τα σήματα που χρησιμοποιούνται συνήθως για να διατηρήσει την ισορροπία έχουν απενεργοποιηθεί.

Ο ασθενής μπορεί, επίσης, να αναφέρει ζάλη ή θολή όραση με τις κινήσεις. Η όραση και η ιδιοδεκτικότητα χρησιμοποιούνται πλέον, για να διατηρήσει την ισορροπία, έτσι ώστε ο ασθενής μπορεί να περπατήσει, αλλά θα αισθάνεται ασταθής και μπορεί να πέσει στο σκοτάδι.

Για τους περισσότερους ασθενείς, οι κινήσεις που γίνονται κατά τις συνήθεις καθημερινές δραστηριότητες είναι αρκετές για την επίτευξη της μακροχρόνιας αντιρρόπισης, συνήθως σε δύο έως τέσσερις εβδομάδες μετά την βλάβη.

Μόλις η χρόνια διαδικασία αντιστάθμισης είναι πλήρης, ο ασθενής είναι ουσιαστικά χωρίς συμπτώματα, το πρόβλημα και η βλάβη όμως υπάρχει.

Αν επιμένουν αστάθεια ή / και ζάλη που προκαλείται με την απότομη ιδίως κίνηση, η αντιρρόπιση δεν είναι πλήρης και ο γιατρός θα συστήσει ένα πρόγραμμα αιθουσαίας αποκατάστασης.

Αιθουσαία Αποκατάσταση

Η αιθουσαία αποκατάσταση είναι πιο αποτελεσματική όταν γίνεται από έναν θεραπευτή ο οποίος έχει ειδική εκπαίδευση και ειδικεύεται σε αυτή την ασυνήθιστη μορφή της θεραπείας.

Στη συνέχεια τα συμπτώματα υποχωρούν γιατί ο εγκέφαλος έχει προσαρμοστεί στη βλάβη. Για πολλούς ασθενείς, η ζάλη θα επιστρέψει μήνες ή χρόνια μετά την αντιστάθμιση μετά έναν αποσυντονισμό στο σύστημα της ισορροπίας.

Γεγονότα που μπορεί να προκαλέσουν ρήξη της αντιρρόπησης περιλαμβάνουν, ένα άσχημο κρυολόγημα ή γρίπη, μικροεπεμβάσεις, πολυήμερες διακοπές, ή οτιδήποτε που να σταματά την κανονική καθημερινή δραστηριότητα για λίγες μέρες.

Η ανάκαμψη μετά τη ρήξη της αντιρρόπησης είναι ακριβώς όπως η ανάκαμψη που παρατηρείται κατά τη διάρκεια της φάσης της χρόνιας αντιρρόπησης. Κινήσεις και δραστηριότητες είναι τα ερεθίσματα που χρειάζεται ο εγκέφαλος για να τελειοποιήσει το σύστημα της ισορροπίας.

Στους περισσότερους ασθενείς προτείνονται φάρμακα για τη ζάλη, ωστόσο, μόλις περάσει η οξεία φάση, η αδράνεια και τα φάρμακα μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά την μακροπρόθεσμη διαδικασία της αντιρρόπησης.

Οποιοδήποτε φάρμακο που κάνει υπνηλία, συμπεριλαμβανομένων όλων για τη ζάλη, μπορεί να επιβραδύνει ή να σταματήσει τη διαδικασία της αντιρρόπησης.

Οι περισσότεροι ασθενείς που αποτυγχάνουν να αντισταθμίσουν είτε αποφεύγουν αυστηρά ορισμένες κινήσεις, είτε χρησιμοποιούν φάρμακα για τη ζάλη κάθε μέρα, ή και τα δύο.

Οι εμβοές είναι ήχοι (κουδούνισμα, βούισμα και σφύριγμα) στο ένα ή και στα δυο αυτιά, χωρίς να υπάρχει εξωτερικό ερέθισμα. Δηλαδή, ο θόρυβος δεν προέρχεται από κάποιο εξωτερικό παράγοντα και οι άλλοι άνθρωποι συνήθως δεν μπορούν να τον ακούσουν.

Πώς λειτουργεί το αυτί;

Πρέπει να καταλάβουμε πώς λειτουργεί το αυτί για να καταλάβουμε τι προκαλεί τις εμβοές και τελικά πώς να τις θεραπεύσουμε. Το αυτί είναι ένα πολύπλοκο όργανο που μετατρέπει τα ηχητικά κύματα σε εγκεφαλικά σήματα. Οι ήχοι περνούν μέσω του ακουστικού πόρου, στο τύμπανο του αυτιού και στη συνέχεια μέσω των οστών του μέσου ωτός στον κοχλία, που λαμβάνει μεμονωμένες συχνότητες ήχου. Ο εγκέφαλος και ο κοχλίας είναι διατεταγμένοι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, έτσι ο κοχλίας εκπέμπει διαφορετικές συχνότητες από το σημείο όπου δέχεται τη συχνότητα στο αντίστοιχο σημείο του εγκεφάλου.

Πώς προκαλούνται οι εμβοές;

Εμβοές μπορεί να προκληθούν όταν ένα συγκεκριμένο εύρος συχνοτήτων στον κοχλία είναι κατεστραμμένο και δεν στέλνει πλέον πληροφορίες στον εγκέφαλο. Αυτό μπορεί να ακούγεται παράξενο αρχικά, καθώς οι εμβοές προκαλούνται από το ότι ο εγκέφαλος ΔΕΝ λαμβάνει σήματα αντί να λαμβάνει πάρα πολλά. Για να το καταλάβουμε αυτό,  πρέπει να εξηγήσουμε ένα ακόμη κομμάτι του παζλ της ακοής: τι ακούτε όταν δεν υπάρχει τίποτα να ακούσετε; Ο εγκέφαλός σας ακούει στην πραγματικότητα μια σταθερή κατάσταση ήχων, όσο χαμηλοί κι αν είναι, σε κάθε συχνότητα ταυτόχρονα. Ο εγκέφαλός σας ειδοποιεί ότι ακούτε ήχους μόνο όταν ανιχνεύει ένα μοτίβο στον σταθερό θόρυβο που λαμβάνει.

Έτσι, όταν σταματήσετε να λαμβάνετε σήματα από μια συγκεκριμένη συχνότητα, ο εγκέφαλος δεν μπορεί πλέον να ανιχνεύσει κανένα μοτίβο, οπότε αρχικά δεν θα ακούτε τίποτα σε αυτή τη συχνότητα. Με δεδομένα τα παραπάνω, γιατί τελικά ακούτε πάρα πολλά σε αυτή τη συχνότητα;

Αναδιανομή και χρήση του «Χώρου του εγκεφάλου»

Πως δημιουργούνται οι εμβοές;

Ο εγκέφαλός είναι εξαιρετικά καλός στην επαναχρησιμοποίηση του χώρου που εκκενώνεται. Πιο συγκεκριμένα, εάν είστε τυφλοί, ο εγκέφαλός συχνά μετατρέπει τις περιοχές που χρησιμοποιούνται παραδοσιακά για την επεξεργασία εικόνας για να επεξεργάζεται τις αισθήσεις ήχου, όσφρησης και γεύσης. Στην περίπτωση των εμβοών, ο εγκέφαλός σας επαναχρησιμοποιεί το χώρο για άλλες συχνότητες, καθώς αναγνωρίζει αμέσως ότι δεν χρησιμοποιείτε πλέον το χώρο που προορίζεται για τις συχνότητες που είναι κατεστραμμένες στον κοχλία.

Οι συχνότητες κοντά στις κατεστραμμένες συχνότητες έχουν επιπλέον ισχύ επεξεργασίας, επομένως, είναι πιο ευαίσθητες στην ανίχνευση μοτίβων και επίσης τείνουν να πυροδοτούνται πιο συχνά αυθόρμητα. Δυστυχώς, αυτό σημαίνει ότι ανιχνεύουν ήχους πολύ πιο τακτικά από ό,τι ανιχνεύονται άλλες συχνότητες, ωθώντας τον εγκέφαλο να δημιουργήσει κουδούνισμα ή εμβοές. Αυτή η επιπλέον πυροδότηση νευρώνων που συμβαίνει αυθόρμητα στον εγκέφαλο ερμηνεύεται από τον υπόλοιπο εγκέφαλο ως ήχος. Ως εκ τούτου, ο συνειδητός εγκέφαλος βλέπει δραστηριότητα στο τμήμα ακοής του εγκεφάλου και την ερμηνεύει ως κουδούνισμα.

Τί είναι το ροχαλητό;

Ροχαλητό και άπνοια.ent

Το 30% περίπου του γενικού πληθυσμού ροχαλίζει κάθε φορά πού κοιμάται. Ενώ το 80% ροχαλίζει μόνο περιστασιακά. Το ροχαλητό συνήθως προκαλείται επειδή υπάρχει κάποιου είδους απόφραξης στην ελεύθερη δίοδο του αέρα στο πίσω μέρος της μύτης και του στόματος.

Ποιοι παράγοντες προκαλούν ροχαλητό;

• Η άπνοια του ύπνου (υπνική άπνοια ή αποφρακτική άπνοια του ύπνου) είναι από τις σοβαρότερες ασθένειες που προκαλούν ροχαλητό.
• Παχυσαρκία και το κάπνισμα.
• Η ηλικία (>40ετών), το φύλο(οι άνδρες έχουν 8 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να εμφανίσουν άπνοια)
• Το αλκοόλ, τα ηρεμιστικά-καταπραϋντικά φάρμακα.
• Διάφορες ενδοκρινικές ανωμαλίες (π.χ. υποθυρεοειδισμός).
• Ανατομικές ανωμαλίες της μύτης, του στόματος και του φάρυγγα, όπως:

1. Το σκολιωτικό (στραβό) διάφραγμα της μύτης,
2. Στις υπερτροφικές ρινικές κόγχες,
3. Τη μακρά σταφυλή,
4. Τη μακρά μαλθακή υπερώα,
5. Τις υπερτροφικές αμυγδαλές,

Πότε είναι παθολογικό;

Παθολογική σημασία αποκτά το ροχαλητό, όταν έχει αρνητικὲς συνέπειες στην υγεία του ατόμου. Γενικως, νοσηρό ροχαλητό θεωρείται αυτό που συνοδεύεται από άπνοιες (σημαντική υπνική άπνοια χαρακτηρίζεται κάθε διακοπή του αναπνευστικού κύκλου για περισσότερο από 10 δευτερόλεπτα κατά την διάρκεια του ύπνου).

Το νοσηρό ροχαλητό διακρίνεται από το φυσιολογικό μέσω των χαρακτηριστικών του, αλλά κυρίως μέσω των αποτελεσμάτων του στην υγεία του ατόμου. Σε αυτές μεταξύ άλλων περιλαμβάνονται: υπνηλία και κόπωση κατά τη διάρκεια της μέρας, πρωινούς πονοκεφάλους, διανοητική έκπτωση, απώλεια μνήμης, αδυναμία συγκέντρωσης, μείωση της αποδοτικότητας στην εργασία, σεξουαλική δυσλειτουργία, αύξηση του κινδύνου τροχαίων ατυχημάτων.

Η πτώση του οξυγόνου στο αίμα έχει ως αποτέλεσμα να εμφανίσουμε υπέρταση, καρδιακή αρρυθμία, καρδιακή ανεπάρκεια, έμφραγμα ακόμα και εγκεφαλικά επεισόδια.

Κaρδιακή αρρυθμία λόγω Υπνικής άπνοιας